The Most Beautiful Sounds Next to Silence

Janáček’s Moravian-inspired phantasy On an Overgrown Path has seldom sounded so polished or more unabashedly romantic and beautiful than in Daniel Rumler’s fluid, watercolour-tinged string arrangement, luxuriously delivered by Camerata Zürich. Purists may balk at the absence of the shadow-cast astringency that lends the original piano cycle its signature acerbic appeal. Others may trip over the nine poetic meditations by Maïa Brami, evocative though they are in their original, unaccompanied French, that separate the cycle’s two books. But few will deny the gossamer-delicate engagement and obvious emotional conviction of an ensemble that celebrates its 65th anniversary in 2022

The group’s leader, Igor Karsko, ensures that shifts in dynamics are never less than elegantly negotiated; that phrasing, albeit drifting towards to the fleet-footed, errs on the side of considered response; and that rare moments of rapture are becomingly effusive. The result is a revealingly fresh traversal along a familiar Overgrown Path where unexpected narcotic perfumes laced with Mendelssohnian gloss bewitch and beguile while stressing pleasure over pain. On its own terms, it is none the less appreciable for that, a performance exquisitely realised and caught in a textbook-perfect recording.

Bookending proceedings are two works that borrow from Bohemian folk sources. Suk’s plangent, passionate treatment of the traditional Czech chorale St Wenceslas is realised with a luminous directness that admirers of Arvo Pärt will have no difficulty in engaging with or appreciating. Dvořák’s Op. 40 Notturno provides a perfectly judged, sweetly elegiac coda.

If, in the end, it may not be Janáček as you know him, there is no denying the crafted artistry on display, nor refusing the sylvan delights of Rumler’s arrangement or of Camerata Zürich’s finessed playing. 

(https://limelightmagazine.com.au)

​

*******************************************************************************************************************

​

Zainspirowana Morawami fantazja Janáčka Na zarośniętej ścieżce rzadko brzmiała tak wytwornie lub bardziej bezwstydnie romantycznie i pięknie niż w płynnej, akwarelowej aranżacji strun Daniela Rumlera, luksusowo dostarczonej przez Camerata Zürich. Puryści mogą się obawiać braku rzucanej cieniem cierpkości, która nadaje oryginalnemu cyklowi fortepianowemu charakterystyczny cierpki urok. Inni mogą potknąć się o dziewięć poetyckich medytacji Maïy Bramiego, sugestywnych, choć w ich oryginalnym francuskim bez akompaniamentu, które oddzielają dwie księgi cyklu. Ale niewielu zaprzeczy delikatnemu zaangażowaniu i oczywistemu emocjonalnemu przekonaniu zespołu, który w 2022 r. obchodzi 65-lecie istnienia

Lider grupy, Igor Karsko, zapewnia, że ​​zmiany w dynamice są nie mniej niż elegancko negocjowane; to sformułowanie jest po stronie przemyślanej odpowiedzi; że rzadkie chwile uniesienia stają się coraz bardziej wylewne. Rezultatem jest odkrywcze świeże przemierzanie znanej Zarośniętej Ścieżki, gdzie nieoczekiwane narkotyczne perfumy z Mendelssohnowskim połyskiem czarują i omywają, jednocześnie podkreślając przyjemność nad cierpieniem. Na własnych warunkach jest to jednak doceniane, wykonanie znakomicie zrealizowane i uchwycone w podręcznikowo-perfekcyjnym nagraniu.

Wydania księgarskie to dwa dzieła zapożyczone z czeskich źródeł ludowych. Planowe, pełne pasji potraktowanie przez Suka tradycyjnego czeskiego chorału Św. Wacława realizowane jest ze świetlistą bezpośredniością, z którą wielbiciele Arvo Pärta nie będą mieli trudności w zaangażowaniu się lub docenieniu. Op. 40 Notturno zapewnia doskonale ocenioną, słodko elegijną kodę.

Jeśli ostatecznie nie jest to Janáček, jakiego znacie, nie można zaprzeczyć wystawionemu kunsztowi kunsztu, ani odrzucić leśnych rozkoszy aranżacji Rumlera czy finezyjnej gry Cameraty Zürich.